Maud Rijken heeft een hybride carrière als kunstenaar en als docent beeldende kunst en kunstgeschiedenis. Als kunstenaar heeft zij zich gespecialiseerd in fotografische beelden en grafische technieken zoals zeefdruk en fotografische etsen. Ze heeft meerdere malen geëxposeerd in zowel solo- als groepstentoonstellingen.

Rijken studeerde aan de Hogeschool voor de Kunsten Arnhem (nu Artez) als eerstegraads docent beeldende kunst en kunstgeschiedenis. Na haar studie aan Artez voltooide ze een studie als documentair fotograaf aan de ‘Academy of Photography’ in Amsterdam. Ze heeft gewerkt als fotojournalist voor verschillende kranten en andere klanten. Sinds 2001 is zij werkzaam als docent beeldende kunst en kunstgeschiedenis in het voortgezet onderwijs. Rijken geeft voornamelijk mbo- en vwo-leerlingen. Daarnaast is zij sinds augustus 2020 werkzaam bij de Commissie Toetsing en Examens (CvTE) en is zij lid van de beoordelingscommissie voor de eindexamens kunstgeschiedenis Havo en Vwo.

Rijkens artistieke werk kan worden geplaatst op het snijvlak van documentaire fotografie en autonome kunst. Surrealisme, nostalgie en fragiliteit zijn thema’s die terug te vinden zijn in haar beeldtaal. Ze is geïntrigeerd door menselijk ingrijpen in de natuur en de reacties daarop. De haat-liefdeverhouding tussen mens en natuur komt dan ook vaak tot uiting in haar werk. Ze werkt voornamelijk met fotografische beelden als basis en uitgangspunt. De resultaten kunnen (bewerkte) foto’s, fotocollages, zeefdrukken of fotografische etsen zijn.

‘Melancholia’:
Maud vertelt: “Het fotografisch vastleggen van mijn omgeving vanuit een melancholisch perspectief trekt me in een soort tussentijd en nodigt uit tot verwondering, reflectie en overpeinzing. Het stelt me in staat om op een poëtische manier naar de wereld te kijken, wetende dat we allemaal deel uitmaken van datzelfde leven, diezelfde onvolmaakte wereld.”

“Melancholie helpt ons om te gaan met tegenslag en maakt ruimte voor gevoelens van rouw en ongeluk. Melancholie kan ook worden geïnterpreteerd als weemoedig, het besef van de dood en vergankelijkheid. Het heeft betrekking op het Duitse begrip ‘Weltschmerz’, het verdriet dat de wereld onvolmaakt is. Voor mij is dat een geruststellend begrip. Op een bepaalde manier houd ik zelfs van het droevige gevoel dat het me geeft. Het is een kalm gevoel van verdriet, een zachte treurige stemming. Melancholie onderscheidt zich van somberheid en depressie omdat er naast de fundamenteel droevige kant altijd een soort schoonheid in zit – en de wens om iets te doen met dat gevoel.

Als we erin slagen het gemis dat we voelen over een eindig en tegenvallend bestaan constructief te maken en als we erin slagen een product te maken dat het mogelijk maakt om dat gevoel met iemand anders te delen, dan kan dat heel helend werken.”

www.maudrijken.nl